De laatste grens 2
Leo (scenario), Icar (tekeningen)
& Florence Spiteri (inkleuring)
Uitgeverij Dargaud
waardering: ****
48 pagina’s (softcover)
€ 7,50
ISBN: 9789085584247
Sciencefiction verhalen met een vleugje western
erdoorheen is niet ongewoon. Het kan ook gekker door bijvoorbeeld buitenaardse
wezens kennis te laten maken met de echte cowboys uit 1800 zoals in de film
Cowboys & Aliens (die ik stiekem leuk vond. Niet doorvertellen). Strips die
zich plaatsvinden in gekoloniseerde planeten met westernachtige taferelen staan
altijd garant voor de nodige actie met bijbehorende schietpartijen.
Ergens ver weg in de ruimte, uiteraard op de grens
van ons territorium, zweeft de planeet Tau Ceti 5. In het stadje
Erechim worden de inwoners geterroriseerd door rijke landeigenaar Burton. Er is
een beroep gedaan op twee huurlingen, broer en zus John en Jane. Hun taak is om
uit te zoeken waarom de landeigenaar zo vastbesloten is het land in bezit te
nemen. Hun onderzoek brengt hun dieper het land van Burton, maar tot nu toe
stapelen de vragen zich steeds meer op en worden ze harder tegengewerkt.
Met Leo als scenarist ben je verzekerd van een aantal zaken
zoals een mooie sterke vrouw als hoofdpersoon en minimaal 1 keer een seksscène
(wel of niet zichtbaar). Vreemde, buitenaardse landschappen met evenzo vreemd
uitziende wezens als achtergrond en bijzondere technologie. Ondanks de vaste
bestanddelen waarmee Leo zich bedient weet de inmiddels 72-jarige scenarist nog
altijd boeiende verhalen te vertellen waarin hij karakters creëert die reëel
aanvoelen en die je fascineren.
Helaas heb ik het eerste deel gemist, maar er wordt genoeg
verteld om te begrijpen waar het verhaal over gaat. Gestaag kom je langzaam wat
de weten, maar Leo is nooit iemand geweest die alle antwoorden meteen
prijsgeeft. John en Jane zijn boeiende karakters en nieuwkomer exo-paleontoloog
Alexei brengt een nieuw licht op wat er aan de hand is met de verdwijning van
meneer Montez.
Tekenaar Icar heeft zich laten inspireren door het werk van
Leo met zijn serie De werelden van
Aldebaran. De parallellen zijn groot en toch spreekt het tekenwerk van
Icar mij minder aan. Niet dat het slecht
is maar het is net iets rommeliger.
Wout Jut
Geen opmerkingen:
Een reactie posten