De Blauwbloezen 59 - De vier evangelisten
Raoul Cauvin (scenario),
Willy Lambil (tekeningen)
Waardering: ***
Uitgeverij Dupuis
48 pagina’s (softcover)
€ 6,95
ISBN: 9789031433964
Buiten met de andere jongens speelde ik oorlogje, niet beseffend
wat "oorlog" echt inhield en thuis las ik graag strips, waaronder De
Blauwbloezen. Ik moest altijd lachen om de twee kibbelde collega's sergeant Chesterfield
en zijn bijdehante korporaal Blutch. Steevast werden de twee als
"vrijwilligers" gevraagd voor netelige missies door hun meerderen en verrassend
genoeg wisten de twee altijd hun missie tot een goed einde te brengen.
Inmiddels bestaat de reeks alweer 43 jaar en ligt album 59
in de winkel en de serie heeft niet ingeboet aan populariteit bij de jeugd
(nieuwe en oude jeugd). De kracht van De Blauwbloezen ligt wellicht aan de
herkenbaarheid en mocht je een aantal nummers (ondergetekende heeft aardig wat
albums niet meer gelezen) gemist hebben, dan is er niets aan de hand. Er is geen rode lijn in de serie en eigenlijk is het een herhaling van missie na missie na missie (eigenlijk héééél
erg saai).
Wederom worden het tweetal geronseld voor een missie waarin
de overlevingskansen minimaal zijn. Weigeren is geen optie, tenzij je een
voorliefde hebt voor het vuurpeloton.
Hun taak is om uit te vinden waaruit de artillerie-eenheid
bestaat. Wat vast staat is dat de Zuidelijken een aantal kanonnen hebben, onder
beheer van een dominee die zijn habijt heeft ingeruild voor een kapiteinsuniform.
Vermomd als evangelisten weten Blutch en Chesterfield de Zuidelijken te
misleiden en nemen een kijkje bij de artillerie-eenheid. Maar een oude bekende
roet echter roet in het eten.
De vier Evangelisten is een ouderwets avonturenstrip die
lekker wegleest. Willy Lambil tekent de reeks al vanaf 1972 (album 4) en zijn
tekenstijl is nog altijd een plezier om te zien. Origineel is Cauvin niet, maar
waarom zou je rommelen aan een succes? De humor is top en dat maakt veel goed.
Wout Jut
Geen opmerkingen:
Een reactie posten